De meest eenvoudige wijze van beschrijven van supervisie is om het werktherapie te noemen. Dit duidt aan dat supervisie werk gerelateerd is en de werker en diens persoonlijkheid en (beroeps)ontwikkeling centraal stelt. Supervisie is een didactische begeleidingsvorm die zich richt op het bieden van een specifieke leersituatie waarbinnen de supervisant primair leert door middel van het zich eigen maken of versterken van diens reflectieve vaardigheden.

Supervisie is per definitie werk gerelateerd, waarbij de persoon van de supervisant en diens context centraal kunnen staan vanuit een beroepsperspectief. Binnen de structuur van de supervisie geldt dat er een koppeling is tussen de werksituatie en de leersituatie binnen de supervisie. Er wordt hiervoor doorgaans gewerkt met materiaalinbreng van de supervisant. Ook kunnen reflectieverslagen gebruikt worden als middel.

De begeleidingsvorm richt zich op identiteitssynthese, dat wil zeggen dat persoonlijke kwaliteiten op dusdanige wijze centraal staan, dat er een voor de supervisant een als authentiek en kenmerkend professioneel pallet kenbaar wordt, waarbij hij/zij zich wel voelt.

In handboeken over supervisie, zoals bijvoorbeeld door Van Praag, beschreven wordt Serendipiteit als kenmerkend voor supervisie gezien. Dat wil zeggen dat men datgene vindt waar men niet naar op zoek was, als bij toevallige ontdekking. Vaak is het doen van dergelijke ontdekkingen overigens niet minder belangrijk. Zo is bijvoorbeeld penicilline bij toeval ontdekt. Pek van Andel (een Nederlandse onderzoeker en Nobelprijswinnaar) beschreef serendipiteit op een meer tot de verbeelding sprekende wijze als: “het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid.”